Rozdział II

Rozdział II

Nie mogłam w to uwierzyć. Przecież to był Niall, ten chłopak, z którym przyjaźnię się od jakichś 3 lat. To co się stało było naprawdę dziwne, ale po tym poczułam się lepiej. Przy nim zawsze czułam się bezpiecznie. Zawsze gdy w pobliżu nie było Zayna, On był przy mnie i mnie wspierał.  Nie traktowałam go tylko jak przyjaciela tylko jak kogoś więcej. Chyba właśnie sobie uświadomiłam, że coś do niego czuje. Na mojej twarzy powoli zaczął pojawiać się uśmiech. Niestety z moich przemyśleń wyrwał mnie Zayn, który biegł w moją stronę. Wtedy mój uśmiech nagle zniknął, a po policzku zaczęła spływać łza.

-Kochanie, co się stało?-zapytał-Czemu tak nagle uciekłaś?

-Ty się jeszcze pytasz?-zdziwiłam się-Kim jest ta dziewczyna?

-Jaka znowu dziewczyna?-spytał-Nie wiem o co Ci chodzi-powiedział z udawanym zdziwieniem. Zbyt długo Go znałam, by się na to nabrać.

-Jak chcesz to mnie okłamuj.  Ja i tak w ogóle nic już do ciebie nie czuję, a i tak przy okazji to z nami koniec-powiedziałam i zamknęłam mu drzwi przed nosem, bo doszliśmy już do mojego domu. Weszłam do swojego pokoju, rzuciłam torbę na łóżko i wszystkie nasze wspólne zdjęcia trafiły do pudła, które dałam na dno mojej szafy. Byłam na siebie zła. Po co ja w ogóle chciałam się z nim spotkać? Teraz jedyne co chciałam zrobić to rzucić się na łóżko i wszystko przemyśleć i wypłakać. Nieoczekiwanie ktoś zadzwonił do drzwi, ale to zignorowałam, bo pewnie  był to Zayn, lecz dzwonienie nie ustawało. W końcu otworzyłam drzwi i już chciałam nakrzyczeć na Zayna za dobijanie się do moich drzwi, ale nie mogłam. Dlaczego?

Bo w drzwiach stał Niall Horan.

Mogłabym was o coś poprosić? Jeśli możecie to piszcie komentarze, bo nie wiem czy się wam podoba i czy ktoś to w ogóle czyta. :) Dla was to kilka sekund, a dla mnie ważna rzecz, bo nie wiem czy dalej pisać.